Επί σχεδόν εννέα μήνες η χώρα όπως και σχεδόν το σύνολο της υφηλίου έζησε με αμέτρητα “Δεν πρέπει”. Για την ελεύθερη μετακίνηση.Δεν πρέπει.Για τον συγχρωτισμό.Δεν πρέπει.Για τη διασκέδαση.Δεν πρέπει.Για τις προσωπικές επαφές. Δεν πρέπει. Για τις χειραψίες. Δεν πρέπει. Για την αγκαλιά.Ακόμη και αυτό δεν πρέπει. 

Η είδηση προκαλεί κάτι παραπάνω από ανησυχία. Σχεδόν ένας στους τέσσερις ανθρώπους στη γη δεν θα έχει εμβολιαστεί πριν από το 2022. Ητοι ένα εως δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι περίπου σε δεκάδες χώρες του κόσμου. Όμως ποιες είναι αυτές; Eκείνες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να συνάψουν συμφωνίες με τις εταιρίες που παράγουν τα εμβόλια.Οι πλουσιότερες χώρες στις οποίες αναλογεί μόλις το 15% του πληθυσμού του πλανήτη έχουν δεσμεύσει ήδη το 51% των εμβολίων.Τα κράτη με χαμηλότερα ΑΕΠ και με μέσο εισόδημα που πολλές φορές βρίσκεται κάτω απο το φάσμα της φτώχειας θα μοιραστούν το υπόλοιπο 49% των εμβολίων ,τα οποία θα διανεμηθούν στο 85% του πληθυσμού της γης! 

Η μελέτη που εκπόνησαν ερευνητές της σχολής δημόσιας υγείας Μπλούμπεργκ του πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς των Η.Π.Α έρχεται να υπενθυμίσει την εκτίμηση που είχαμε καταγράψει από αυτή εδώ τη στήλη στα πρώτα μόλις βήματα μας μέσα σε αυτή τη παγκόσμια περιπέτεια και συγκεκριμένα στις 23 Μαρτίου, τότε που μόλις ξεκινούσε η επιστημονική πανστρατιά τον αγώνα για την παραγωγή του εμβολίου.Τότε επιχειρήσαμε να εξηγήσουμε πως 1 δισεκατομμύριο πολίτες κινδυνεύουν να πληρώσουν τον εθνικό και επιχειρηματικό ανταγωνισμό για το εμβόλιο. Εννέα μήνες μετά η κατάσταση που διαμορφώνεται δεν σηκώνει καμία αμφιβολία.

Αν τον Μάρτιο ο ανταγωνισμός περιοριζόταν στον εντοπισμό του εμβολίου, τον Δεκέμβριο εστιάζεται στην εξασφάλιση του.Είναι εντυπωσιακά  ωμό και απροκάλυπτα κυνικό πως Ευρωπαϊκή Ένωση, Η.Π.Α , Κίνα και άλλες μεγάλες χώρες οι οποίες από θέση ισχύος πανηγυρίζουν για το γεγονός οτι εξασφάλισαν το εμβόλιο, την ώρα που αδύναμες οικονομικά  χώρες της Αφρικής, της Ασίας ή της Λατινικής Αμερικής βρίσκονται στο “περίμενε” .

Τα πράγματα όσο κι΄αν φαντάζουν περίπλοκα και πολυσύνθετα είναι κάτι παραπάνω από απλά αρκεί οι εθνικές κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών να αναλάβουν επιτέλους δράση και να αποδείξουν πρωτίστως στους πολίτες τους οτι τουλάχιστον σε αυτή τη παγκόσμια κρίση, δε θα συρθούν πίσω από τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα των εταιριών που δεν γνωρίζουν κράτη, έθνη και πολίτες παρα μόνο κύκλους εργασιών και ταμπλό χρηματιστηρίων.

Για παράδειγμα πάρα πολλές χώρες , ανάμεσα τους ευτυχώς και η Ελλάδα , διαθέτουν σύγχρονες φαρμακοβιομηχανίες. Οι εταιρίες που κατάφεραν να εντοπίσουν το εμβόλιο, πρέπει να υποχρεωθούν να δώσουν τη πατέντα τους , έστω και με το αζημίωτο ,για να αυξηθεί η παγκόσμια παραγωγή εμβολίου συντομότερα έτσι ώστε να διατεθούν επαρκείς ποσότητες σε περισσότερα κράτη, αποκλιμακώνοντας και τη τιμή του μέσα από την αύξηση της προσφοράς.

Είναι αδιανόητο να επιβεβαιωνεται οτι διανύουμε την μεγαλύτερη υγειονομική κρίση παγκοσμίως τα τελευταία 100 χρόνια και να μην λαμβάνονται αντίστοιχες, ως προς το μέγεθος της κατάστασης, αποφάσεις.Ναι ,η παγκόσμια επίταξη της πατέντας του εμβολίου θα πρέπει να αποτελέσει μονόδρομο.

Σε αντίθετη περίπτωση η ιστορία  όλων των μεγάλων ασθενειών που έζησε η ανθρωπότητα απλώς θα επαναληφθεί.Ο Κορονοϊός μετά το 2022 θα είναι μια ακόμη ασθένεια που θα απασχολεί τις γεμάτες ευσπλαχνία και αλληλεγγύη αποστολές των  ΜΚΟ σε χώρες του τρίτου κόσμου. Ξέρετε εκεί που στέλνουμε τα 5 ευρώ μέσα από “Μαραθωνίους  αγάπης” γεμάτους αυταπάτες.

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας κατα τη διάρκεια του δεύτερου κύματος του Κορονοιού και κατ΄επέκταση τη δεύτερης πολυημέρης φάσης των περιοριστικών μέτρων, οι τρεις στους δέκα Έλληνες ονειρεύονται ταξίδια. Όσο οι περιορισμοί θα επιμένουν τόσο θα αυξάνεται η αγωνία μας για να ανακτήσουμε όλα αυτά που μας έλειψαν.Όλα αυτά που μέχρι “χθες” ήταν αυτονόητα, σήμερα αποτελούν ζητούμενα. Είναι γεγονός οτι αυτή η βίαιη ανατροπή της καθημερινότητας μας , μας σόκαρε. Ακόμη και σήμερα και ενώ σημειώνονται καθημερινά δεκάδες απώλειες αδυνατούν πολλοί από εμάς να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις που επιβάλλει η σοβαρότητα της κατάστασης. Όμως εκτός από τις επώδυνες επιπτώσεις , υπάρχει και μια άλλη οπτική στα πράγματα.

Η πανδημία επιβεβαίωσε με επώδυνο η αλήθεια τρόπο οτι δεν εκτιμάμε οτιδήποτε πριν το χάσουμε.Αναδείχθηκε η  αξία των στιγμών. Ένας απλός και μέχρι πρότινος ανάξιος λόγου και εμπειρίας, περίπατος στο κέντρο της πόλης και ένα ταξίδι στην  πιο μακρινή χώρα, ξαφνικά απέκτησαν σχεδόν την ίδια βαρύτητα και αξία. Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να καταγράψει ο καθένας από εμας, τι έχει εκφράσει αυθόρμητα ως επιθυμία πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του από την αρχή αυτής της περιπέτειας. Πιθανολογώ βασίμως , τόσο από την προσωπική μου εμπειρία, όσο και των προσώπων από το στενό περιβάλλον μου , οτι θα μείνουμε έκπληκτοι από το πόσες “ασήμαντες” και “ανάξιες” επιθυμίες του παρελθόντος αποτελούν πλέον σημαντικές και γεμάτες αξία επιθυμίες που θα θέλαμε να πραγματοποιήσουμε.

Όμως αν κάποιος κληθεί να ξεχωρίσει τη σημαντικότερη επιθυμία που του έχει αναπτυχθεί εξαιτίας των περιορισμών και των απαγορεύσεων που ουσιαστικά βιώνουμε επί εννέα μήνες  , είναι σχεδόν βέβαιο οτι θα βρεθεί απέναντι σε αυτό που έχει καταγραφεί στη συνείδηση του πλέον ως η σημαντικότερη “απώλεια”. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η επαφή.Ναι, αυτές οι ήδη πληγωμένες σχέσεις που σε πολλές περιπτώσεις διακρίνονται απο το “δήθεν”, την σκοπιμότητα και το επιφανειακό πλέον αποτελούν την μείζονα ανάγκη. Αυτό το “θα τα πούμε”  απέναντι σε γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλους , από τους οποίους κανείς δεν προσδιόριζε το “πότε” .πλέον γνωρίζουμε οτι αποτελεί την πιο κενή υπόσχεση που μπορεί να δώσει κάποιος.

Αν η οικονομία διέπεται από την αρχή οτι η κρίση γεννά ευκαιρίες. Η κοινωνική της προέκταση δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρεκκλίνει από αυτή την αρχή. Αποτελεί μοναδική ευκαιρία να επαναπροσεγγίσουμε την αξία των στιγμών απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους.Απέναντι σε μικρές καθημερινές στιγμές που τελικά όπως αποδεικνύεται δεν είναι και τόσο δεδομένες. Και εν τέλει απέναντι στους εαυτούς μας. Απέναντι στην ίδια τη ζωή που γεμίζει με νόημα όταν οι στιγμές αποκτούν πραγματική αξία. Ας μη χάσουμε και αυτή την ευκαιρία.

Μόλις πριν μια εβδομάδα μια ακόμη εστία εκδήλωσης Κορονοιου εντοπίστηκε σε γηροκομείο της Αττικής.Δυο εργαζόμενοι και μια τρόφιμος βρέθηκαν θετικοί.Όλοι τους μέχρι σήμερα βρίσκονται απομονωμένοι στα σπίτια τους σε καλή κατάσταση και σε κάθε περίπτωση δεν νοσηλεύονται καν σε κάποιο νοσοκομείο.Πιο απλά μπορεί να μη χαίρουν άκρας υγείας αλλά σίγουρα και οι τρείς είναι εν ζωή.Οχι όμως και ο ιδιοκτήτης του γηροκομείου στον Άγιο Στέφανο.

Ο Δημήτρης Καμπανάρος ήρθε με το δικό του τελευταίο διάβημα να μας αφυπνίσει.Να μας πει φτάνει πια η ανθρωποφαγία και η ηθική εξόντωση όλων όσων με υπαιτιότητα δική τους ή οχι, νοσούν απο τον ύπουλο ιο. Ο ίδιος διαγνώστηκε θετικός αλλά αυτό που δεν άντεξε ήταν το κοινωνικό στίγμα που καλούνταν να διαχειριστεί,καθιστώντας εαυτόν υπεύθυνο για την εκδήλωση των κρουσμάτων στο γηροκομείο του.Αυτό ήταν που τον εξόντωσε και οχι ο ιος.Πρώτα συνειδησιακά και έπειτα βιολογικά.Βάζοντας τέλος στη ζωή του!

Το γράμμα που άφησε πίσω του είναι βαρύτερο ακόμη και απο την χειρότερη διάγνωση που μπορεί να γίνει σε πάσχοντα απο τον Κορονοϊό.<< Είμαι ένας αποτυχημένος, δυσφήμισα το γηροκομείο, δεν τα κατάφερα, απέτυχα. Πλέον δεν θα με εμπιστευτεί ποτέ κανείς, με νίκησε ο κορονοϊός>>.

Σε κάθε οικογένεια. Σε κάθε σπίτι.Σε κάθε εργασιακό χώρο.Το στίγμα του Κορονοιου σκοτώνει συνειδήσεις. Σε ένα άρθρο του στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, ο Massimo Gramellini έγραφε μερικές μέρες πριν: <<Ποτέ πριν δεν είχε δει κανένα ασθενή να δικαιολογείται και να ζητά συγγνώμη για την ασθένειά του. Αλλά ο Covid δεν είναι μια νόσος όπως οι άλλες>>. Η αναδημοσίευση του άρθρου έγινε απο τον Ηλία Μόσιαλο σε μια απέλπιδα προσπάθεια του να ανακόψει το κύμα του στιγματισμού στη χώρα μας.

Ο ιος πριν “φάει” ζωές φαίνεται οτι κατατρώει τη ψυχολογία και καθιστά ενοχικά σύνδρομα στη συνείδηση του φορέα.Αργά η γρήγορα αυτή η επιδημία θα αντιμετωπιστεί.Όμως εκείνο που θα αφήσει πίσω της πέρα απο τις οικονομικές και κοινωνικές κοσμογονικές αλλαγές θα είναι ένας άλλος αόρατος “ιος” που δεν αντιμετωπίζεται ούτε μια ιατρικά πρωτόκολλα ,ούτε με εμβόλια.Εκείνος του στίγματος που τσακίζει χαρακτήρες και μετατρέπει τους ανθρώπους σε ασυνείδητα εκδικητικά όντα.Ο κίνδυνος είναι μπροστά μας και οφείλουμε να τον αντιμετωπίσουμε πριν καταστήσουμε μια κοινωνία γεμάτη “ενόχους”.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τα νοσοκομεία της χώρας με επίκεντρο την Αττική αρχίζουν να βιώνουν καταστάσεις Ιταλίας. Μονάδες εντατικής θεραπείας που δεν είχαν χαρακτηριστεί για νοσηλεία περιστατικών COVID-19 εκκενώνονται εκτάκτως για να καλύψουν τις ανάγκες ασθενών με Κορονοϊό. Αυτό είναι το πρώτο καθαρό μήνυμα οτι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και δυστυχώς βαδίζουμε ολοταχώς προς…Μπέργκαμο. Είναι ζήτημα χρόνου εφόσον η κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται να φτάσουμε στο σημείο της “επιλογής”.