Μόλις πριν μια εβδομάδα μια ακόμη εστία εκδήλωσης Κορονοιου εντοπίστηκε σε γηροκομείο της Αττικής.Δυο εργαζόμενοι και μια τρόφιμος βρέθηκαν θετικοί.Όλοι τους μέχρι σήμερα βρίσκονται απομονωμένοι στα σπίτια τους σε καλή κατάσταση και σε κάθε περίπτωση δεν νοσηλεύονται καν σε κάποιο νοσοκομείο.Πιο απλά μπορεί να μη χαίρουν άκρας υγείας αλλά σίγουρα και οι τρείς είναι εν ζωή.Οχι όμως και ο ιδιοκτήτης του γηροκομείου στον Άγιο Στέφανο.

Ο Δημήτρης Καμπανάρος ήρθε με το δικό του τελευταίο διάβημα να μας αφυπνίσει.Να μας πει φτάνει πια η ανθρωποφαγία και η ηθική εξόντωση όλων όσων με υπαιτιότητα δική τους ή οχι, νοσούν απο τον ύπουλο ιο. Ο ίδιος διαγνώστηκε θετικός αλλά αυτό που δεν άντεξε ήταν το κοινωνικό στίγμα που καλούνταν να διαχειριστεί,καθιστώντας εαυτόν υπεύθυνο για την εκδήλωση των κρουσμάτων στο γηροκομείο του.Αυτό ήταν που τον εξόντωσε και οχι ο ιος.Πρώτα συνειδησιακά και έπειτα βιολογικά.Βάζοντας τέλος στη ζωή του!

Το γράμμα που άφησε πίσω του είναι βαρύτερο ακόμη και απο την χειρότερη διάγνωση που μπορεί να γίνει σε πάσχοντα απο τον Κορονοϊό.<< Είμαι ένας αποτυχημένος, δυσφήμισα το γηροκομείο, δεν τα κατάφερα, απέτυχα. Πλέον δεν θα με εμπιστευτεί ποτέ κανείς, με νίκησε ο κορονοϊός>>.

Σε κάθε οικογένεια. Σε κάθε σπίτι.Σε κάθε εργασιακό χώρο.Το στίγμα του Κορονοιου σκοτώνει συνειδήσεις. Σε ένα άρθρο του στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, ο Massimo Gramellini έγραφε μερικές μέρες πριν: <<Ποτέ πριν δεν είχε δει κανένα ασθενή να δικαιολογείται και να ζητά συγγνώμη για την ασθένειά του. Αλλά ο Covid δεν είναι μια νόσος όπως οι άλλες>>. Η αναδημοσίευση του άρθρου έγινε απο τον Ηλία Μόσιαλο σε μια απέλπιδα προσπάθεια του να ανακόψει το κύμα του στιγματισμού στη χώρα μας.

Ο ιος πριν “φάει” ζωές φαίνεται οτι κατατρώει τη ψυχολογία και καθιστά ενοχικά σύνδρομα στη συνείδηση του φορέα.Αργά η γρήγορα αυτή η επιδημία θα αντιμετωπιστεί.Όμως εκείνο που θα αφήσει πίσω της πέρα απο τις οικονομικές και κοινωνικές κοσμογονικές αλλαγές θα είναι ένας άλλος αόρατος “ιος” που δεν αντιμετωπίζεται ούτε μια ιατρικά πρωτόκολλα ,ούτε με εμβόλια.Εκείνος του στίγματος που τσακίζει χαρακτήρες και μετατρέπει τους ανθρώπους σε ασυνείδητα εκδικητικά όντα.Ο κίνδυνος είναι μπροστά μας και οφείλουμε να τον αντιμετωπίσουμε πριν καταστήσουμε μια κοινωνία γεμάτη “ενόχους”.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τα νοσοκομεία της χώρας με επίκεντρο την Αττική αρχίζουν να βιώνουν καταστάσεις Ιταλίας. Μονάδες εντατικής θεραπείας που δεν είχαν χαρακτηριστεί για νοσηλεία περιστατικών COVID-19 εκκενώνονται εκτάκτως για να καλύψουν τις ανάγκες ασθενών με Κορονοϊό. Αυτό είναι το πρώτο καθαρό μήνυμα οτι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και δυστυχώς βαδίζουμε ολοταχώς προς…Μπέργκαμο. Είναι ζήτημα χρόνου εφόσον η κατάσταση διαρκώς επιδεινώνεται να φτάσουμε στο σημείο της “επιλογής”.

Η δικτατορία της μειοψηφίας καταγράφεται ως μια από τις σημαντικότερες και ίσως καταστροφικότερες παθογένειες της ελληνικής δημοκρατίας. Όχι τόσο για την αλλοίωση του πολιτεύματος. Όσο κυρίως για την αλλοίωση της συνείδησης του πολίτη.

Στην αρχή αυτής της περιπέτειας τον Μάρτιο, η χώρα κυριεύτηκε απο το φόβο του άγνωστου .Σε συνδυασμό με τον εφιάλτη που βίωνε η γειτονική Ιταλία που δεν ήταν και τόσο μακριά , όπως η Κίνα ,οδήγησε γρήγορα σε μια βίαιη και όχι ευχάριστη προσαρμογή.Αν σε αυτό το κλίμα προσθέσεις μια αρχικώς υποτυπωδώς σοβαρή διαχείριση απο πλευράς πολιτείας αλλα κυρίως στο γεγονός οτι βρισκόμασταν μεταξύ χειμώνα και άνοιξης, επομένως δεν είχαμε και πολλές απαιτήσεις απο τους εαυτούς μας, καλοκαιρινοί τυποι γάρ, μπορείς να συνθέσεις το σκηνικό της επονομαζόμενης και ελληνικής επιτυχίας.

Όμως η κυριότερη συμβολή προέκυψε απο το γεγονός ότι η χώρα έκλεισε τα σύνορα της και ταυτόχρονα έθεσε αυστηρούς περιορισμούς για την εσωτερική μετακίνηση των πολιτών της.Η επιλογή αυτή εξ΄αντικειμένου έπρεπε να έχει βραχεία χρονική διάρκεια.Οι επιπτώσεις σε οικονομικό, κοινωνικό ,εκπαιδευτικό αλλα και ψυχολογικό επίπεδο άρχισαν να βαραίνουν την πλάστιγγα υπέρ της…απελευθέρωσης.

Η απενεργοποίηση του συστήματος διαχείρισης, με την απόσυρση των πρωταγωνιστών αυτής, συνέβαλε και στην απενοχοποίηση του ιού στη συνείδηση των πολιτών , οι οποίοι επιβαρυμένοι απο τις οικονομικές επιπτώσεις και βλέποντας κλινικές και νοσοκομεία να εχουν αδειάσει, θεώρησαν οτι ο υγειονομικός συναγερμός έληξε και έχει σημάνει ο οικονομικός για να διασωθεί οτι είναι εφικτό απο τη καλοκαιρινή σεζόν.

Ταυτόχρονα δεκάδες επαγγελματικοί κλάδοι ,κινούμενοι στην ίδια γραμμή, επιζητούσαν την άμεση κατάργηση των όποιων περιορισμών που κρατούσαν κλειστούς τους κρουνούς των τουριστικών ροών.Η πλήρης αποδοχή των αιτημάτων τους, αφού αποσύρθηκε ακόμη και η αρχική πρόταση των επιστημόνων για υποχρεωτική καραντίνα όσων έρχονται στη χώρα μας, τόνωσε στο βαθμό του εφικτού το τουριστικό ρεύμα αλλα ταυτόχρονα τόνωσε και τον ιο.

Η αύξηση των κρουσμάτων μετά το άνοιγμα της τουριστικής αγοράς ήρθε να επιβεβαιώσει ότι τη περίοδο Μαρτίου-Μαΐου το βασικό γεγονός που συνετέλεσε στην επιτυχή διαχείριση αρχικώς, ήταν πρωτίστως το κλείσιμο των συνόρων και μετά όλα τα άλλα.Πλέον τα στοιχεία των συνομολογούν.Το πρόβλημα το γνωρίζαμε και είχε εγκαίρως επισημανθεί.Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι πόσοι πολλοί απο εκείνους που τήρησαν τις οδηγίες τον Μάρτιο ,οπου με κλειστά τα σύνορα υπήρχε και μικρότερος κίνδυνος , θα αρνούνταν να το πράξουν τώρα ενώ ο κίνδυνος είναι υπερπολλαπλάσιος με την είσοδο των τουριστών.

Η ίδια ιδιοσυγκρασία δεν αφορά μόνο στους πολίτες αλλά και σε πολλούς απο όσους διαχειρίζονται πολιτικά και επιστημονικά την επιδημιολογική κρίση.Η χαλάρωση… δια του σιχτιρίσματος χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες διαπερνά όλες τις βαθμίδες της διοικητικής πυραμίδας.Μπορεί να είμαστε λαός με φιλότιμο αλλά μας αρέσει να γευόμαστε το καρότο ,μόνο με το μαστίγιο.To κυριότερο όμως είναι ότι αναζητούμε ευθύνες σε όλους τους άλλους αποφεύγοντας να ρίξουμε έστω και μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη.